De waarnemingshorizon is geen fysiek oppervlak. Bij een groot zwart gat zou je niet eens merken dat je die grens passeert, het gaat gehele ongemerkt. Pas na verloop van tijd zal je bij het naderen van de singulariteit getijdewerking gaat merken en dan treedt de ‘spaghettificatie’ op – prachtig woord is dat toch. 😀 Er zijn overigens ook ideeën dat deeltjes op de waarneemhorizon in een staat van superpositie kunnen verkeren.
↧
